نام محصول بنر ایمنی :  بنر ایمنی جهت ورود به کارگاه استفاده از تجهیزات ایمنی الزامیست

کد کالا علائم ایمنی :  4039

ابعاد بنر ایمنی توسط مشتریان گرامی مشخص می گردد، ابعاد استاندارد بنر ایمنی (30*70-50*100-100*150 و ...)  می باشد.

*  در صورت درخواست سایز سفارشی تابلو ایمنی برای شما مشتریان عزیز تولید خواهد شد.

*  امکان اضافه شدن لوگو شرکت در گوشه کار بصورت رایگان امکان پذیر می باشد.

*  قبل از تولید طرح هایی نهایی چاپ برای شما ارسال خواهد شد.

 

لوازم ایمنی در کارگاه های ساختمانی + چک لیست

ایمنی در کارگاه ساختمانی عبارت است از مراقبت، حفظ و نگهداری افرادی که در کارگاه مشغول به کار هستند.

کلیه افرادی که در محیط یک کارگاه مشغول به کار هستند اعم از مهندسین، تکنسین‌ها و کارگران باید از وسایل ایمنی که از حوادث احتمالی پیشگیری می‌کند استفاده نمایند این وسایل عبارتند از:

• لباس کار:

اولین و مهمترین رکن برای ایمنی در کارگاه های ساختمانی استفاده از لباس کار متناسب با آن کار است.

این لباس باید یکپارچه، شامل بلوز و شلوار سرهم (روپوش) دوخته شود به نحوی که به جای دکمه با یک زیپ بتوان جلوی آن را بست.

در صورتی که از روپوش کار استفاده می‌شود نباید آنقدر بلند باشد که هنگام تحرک به جایی گیر کرده و دست و پاگیر شود.

اگر آستین‌های لباس کار بیش از اندازه گشاد باشد مانع انجام کار صحیح می‌گردد و بهتر است از مچ بسته شود.

لباس کار بهتر است از جیب کمتری برخوردار باشد و در صورت نیاز لبه جیب باید زیپ داشته باشد یا با درپوش روی آن را بست، زیرا جیب‌های بدون درپوش یا زیپ ممکن است با وسایل مختلف کارگاه برخورد نموده و سبب به هم خوردن تعادل و سقوط افراد شود.

لبه پایین شلوار باید ساده دوخته شود و درصورت نیاز مچ‌بند داشته باشد و جنس آن نخی باشد که در تابستان خنک و در زمستان گرمتر باشد.

لباس‌هایی که از مواد نفتی درست می‌شوند، حتی جرقه جوشکاری آنها را سوراخ می‌کند.

رنگ لباس کار بستگی به نوع کار دارد.

رنگ‌های روشن مثل سفید و کرم برای بنا و رنگ‌های تیره مانند سرمه‌ای برای آرماتوربند توصیه می‌شود.

 

• کلاه ایمنی:

مگر می‌شود بحث ایمنی در کارگاه های ساختمانی اهمیت داشته باشد و کارگران کلاه نداشته باشند؟؟

سالانه هزاران تلفات و آسیب جانی برای کارگران ساختمانی اتفاق می‌افتد که در 80 درصد مواقع بخاطر عدم استفاده از کلاه ایمنی است!

کلاه ایمنی برای حفاظت از سر اشخاص است و باید چنان ساخته شود که در موقع وارد شدن ضربه به سر مشکلی پیش نیاید.

کلاه‌های ایمنی را از فایبرگلاس یا آلومینیوم می‌سازند به طوری که داخل آن بندهایی تعبیه شده است.

 

• پوسته (کاسه) کلاه:

جنس پوسته از مواد پلاستیکی سخت و عایق الکتریسیته است برای کسانی که در کارهای ساختمانی مشغول هستند، رنگ‌های روشن مانند سفید و زرد کم رنگ مناسب است به طوری که در هر نوع هوایی دیده شوند ضمن آن که نور آفتاب منعکس کند.

در سطح آن یک آفتاب‌گیر و بغل‌ها و پشت آن هم دارای لبه کوتاهی بوده رو به بالا برگشته است تا در مواقع هوای بارانی قابل استفاده باشد.

• کفش ایمنی:

پاهای سالم یکی از شرایط کار کردن در کارگاه ساختمانی است.

بدون پای سالم، کار کمتر پیش می‌رود!

کفش ایمنی باید دارای سرپنجه‌ای محکم باشد و کف کفش در مقابل اشیای تیز مقاومت داشته باشد.

در کارگاه‌های ساختمانی به علت وجود مصالح سنگین و خطر سقوط آنها روی پای افراد و نیز وجود اشیای تیز در سطح کارگاه لازم است از کفش‌های ایمنی استفاده نماییم.

برای کارگاه‌های مختلف صنعتی کفش‌های ایمنی گوناگون تهیه نموده‌اند که با توجه به نوع کار مورد نظر آن را انتخاب می‌کنند.

نکته: اگر شما بعنوان یک ناظر یا مسئول رسیدگی به امور ایمنی در کارگاه های ساختمانی هستید، حتماً به کفش کارگران دقت کنید تا مبادا بخاطر عدم استفاده از کفش مناسب شخصی آسیب ببیند!

 

• دستکش کار:

دستانی که با آن کارهای مهمی انجام می‌دهیم باید در مقابل صدمات و آسیب‌ها حفاظت و مراقبت شود چون این یک اصل حائز اهمیت در بحث ایمنی در کارگاه ساختمانی بشمار می‌رود!

برخی مواقع برحسب نیاز در کارگاه ساختمانی از دستکش استفاده می‌شود.

به عنوان مثال برای کار کردن با مصالح برنده مانند سنگ‌هایی که لبه تیز دارند و یا ورق آهن و… باید از دستکش استفاده نمود.

زمانی که هوا سرد می‌باشد و شخص با فلزات سر و کار دارد با به کار بردن دستکش بازده کار را بالا می‌برد.

دستکش را باید متناسب با کار انتخاب کرد.

دستکش‌های کار عموماً با پارچه‌های با الیاف طبیعی و یا پارچه و چرم دوخته می‌شوند.

 

• عینک ایمنی:

چشم از اعضای مهم و حساس انسان می‌باشد.

بدون چشم انجام کارهای بنایی، قالب‌بندی و… امکان‌پذیر نیست.

بنابراین باید نهایت دقت را نمود تا آسیبی به چشم نرسد.

به عنوان مثال یک بنای سنگ‌کار که دائماً با برش سنگ سر و کار دارد باید در موقع بریدن سنگ از عینک، کفش و کلاه ایمنی استفاه کند زیرا قطعات سنگ هر لحظه امکان دارد به طرف چشمان سنگ‌کار پرتاب گردد.

عینک ایمنی باعث می‌شود شخص با تسلط کافی و با چشمانی باز به محل دقیق کار خود نگاه کند و این عمل سبب می‌شود کار اصولی‌تر و بازدهی آن بالا باشد.

امیدواریم در جامعه کارگران و پروژه‌های ساختمانی استفاده از عینک تبدیل به یک اصل شود و شاهد پیشرفت ایمنی در کارگاه های ساختمانی باشیم!

 

• ماسک حفاظتی:

برای حفاظت صورت از آسیب‌های احتمالی در حین کار از ماسک حفاظتی استفاده می‌نمایند.

انواع ماسک‌ها در کارگاه‌:

ماسک‌هایی که در جوشکاری استفاده می‌شوند برای چشم‌ها از نور شدید ناشی از جوشکاری و نوع دیگر ماسک‌های فیلتردار که برای جلوگیری از ورود گرد و خاک و گازها به داخل ریه از آن استفاده می‌شود.

 

توصیه می‌شود قالب‌بندی که با خاک اره سروکار دارد و نیز بنای سنگ‌کار که در مواقع بریدن سنگ مقدار زیادی گرد و خاک تولید می‌کند و همچنین اشخاصی که با دستگاه‌های برش مثل فرز سر و کار دارند از ماسک فیلتردار استفاده کنند.

 

• کمربند ایمنی:

برای جلوگیری از سقوط اشخاص در ارتفاعات از کمربند ایمنی استفاده می‌کنند.

کارگرانی که در ارتفاع بیش از 3 متر کار می‌کنند و احتمال سقوط آنها وجود دارد باید به کمربند ایمنی و طناب نجات مجهز باشند و اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از سقوط اشخاص به عمل آورده شود.

کمربند ایمنی را به کمر می‌بندند و قلاب آن را به داربست یا محل مطمئن، قلاب می‌کنند تا در موقع لغزندگی یا عدم تعادل یا ارتفاعات دیگر، تعادل کارگران به هم نخورد و حالت سقوط پیش نیاید.

 

• طناب ایمنی:

طناب ایمنی از کنف، پرلون و یا تسمه چرمی ساخته می‌شود.

طناب و اجزای آن باید بار استاتیکی 1600 کیلوگرم را تحمل کند.

قطر طناب کنفی حداقل 16 میلیمتر و در نوع پرلون آن حداقل 12 میلیمتر باشد.

اگر از جنس چرم استفاده شود حداقل عرض 36 میلیمتر و حداقل ضخامت 6 میلیمتر باید استفاده نمود و جنس آن باید کاملاً استاندارد و مرغوب همچنین بدون ترک باشد.

یک سر طناب به کمربند متصل شده و سر دیگر به یک قلاب (کارابین) وصل می‌شود که این قلاب باید در مقابل 1600 کیلوگرم هیچگونه تغییر شکلی ندهد.

 

1. بکارگیری صحیح ابزار و ماشین آلات می‌تواند باعث جلوگیری بسیاری از حوادث باشد.

به همین دلیل باید همیشه ماشین آلات و وسایل نقلیه مربوط به کار توسط افراد آموزش دیده و ماهر، هدایت شده و نظارت بر کار صورت گیرد.

ماشین‌ها و ابزارها باید مرتباً بازرسی و توسط افرادی با تجربه و ذیصلاح تعمیر و نگهداری شوند.

2. در ساختمان‌های چند طبقه برای حمل مصالح در ارتفاعات از بالابر استفاده می‌نمایند.

در استفاده از بالابرها، بلند کردن و حمل بار بیش از ظرفیت مجاز ممنوع می‌باشد و نیز رانندگان بالابرها نباید هنگام داشتن بار دستگاه را ترک نمایند.

3. نردبان وسیله‌ای است که برای بالا رفتن و یا پایین آمدن مورد استفاده قرار گرفته و در انواع ثابت، متحرک، قابل حمل و دوطرفه و… وجود دارد.

نردبان‌های مورد استفاده در کارهای ساختمانی باید از نظر مشخصات ساخت بر اساس استانداردهای معتبر بوده و یا توسط افراد با تجربه و اهل فن طراحی و ساخته شده باشند و در برابر بارهای وارده استحکام کافی داشته باشند.

استقرار نردبان‌های قابل حمل باید به گونه‌ای باشد که پایه نردبان در جای ثابتی قرار بگیرد و تکیه‌گاه بالا استحکام کافی برای تحمل بارهای وارده را داشته باشد.

اگر نردبان را در جایی قرار دهیم که احتمال لغزش وجود دارد باید به کمک گوه و یا وسایل مشابه پایه‌های نردبان را تثبیت نمود.

فاصله پایه‌های نردبان از دیوار باید حداقل 1.4 ارتفاع نردبان بوده باشد به عنوان مثال برای نردبان با ارتفاع صعود 6 متر، فاصله پایه‌ها از دیوار باید حداقل 1.5 متر باشد.

نردبان را باید در جای مطمئن که احتمان فرورفتگی و نشست وجود نداشته باشد، قرار داد.

4. داربست، جایگاه و تکیه‌گاهی است که موقتاً برای عملیات ساختمانی در ارتفاع، جهت نگهداری و حفظ کارگران، مصالح ساختمانی و ابزار به کار گرفته می‌شود و بسته به نوع استقرار به صورت ساده، پیش آمده، برجی و معلق و… به کار می‌روند.

طراحی داربست باید اصولی و صحیح باشد طوری که اعضا، اجزا و تکیه‌گاه‌های آن ظرفیت پذیرش 4 برابر بار یا فشار مورد نظر را دارا باشند.

نصب و پیاده کردن داربست و نیز ایجاد تغییرات در آن باید توسط افراد با تجربه و ماهر این کار صورت گیرد و قبل از استفاده داربست، کل مجموعه داربست توسط شخص یا اشخاص ذیصلاح مورد بازرسی و کنترل قرار گیرد.

قسمت‌هایی که کارگران در آنجا مستقر می‌شوند باید به نرده و تور حفاظتی مقاوم با حداقل ارتفاع 1 متر مجهز باشند.

پایه‌های داربست نباید به طور مستقیم روی زمین قرار گیرند و باید روی شالوده مناسب که قابلیت توزیع بار وارده را داشته باشند قرار بگیرند.

بنابراین باید روی سطحی محکم و قابل اطمینان قرار گیرند تا نوسان و جابه‌جا شدن احتمالی رخ ندهد.

ضمن اینکه باید داربست‌ها به نواحی از ساختمان که مقاوم و ثابت هستند تکیه نمایند.

اگر نوع داربست متحرک باشد باید در جاهای مسطح قرار گرفته و چرخ‌های آنها به کمک ضامن و وسایل مشابه دیگر تثبیت شوند.

اگر فاصله جایگاه داربست از زمین بیش از 1.5 متر باشد برای رسیدن به جایگاه از نردبان استفاده می‌نمایند.

5. برای حفظ دست جوشکاران و کارگران ساختمانی در برابر اجسام و مواد داغ و نیز اشیایی که دارای گوشه و لبه‌های برنده و تیز هستند می‌بایست از دستکش‌های چرمی ساق‌دار استفاده گردد.

محموله‌های میلگرد که توسط بارکش‌های کفی و یا دیگر وسایل حمل و نقل به محل کارگاه حمل می‌شوند، باید به نحوی تخلیه شوند که ضمن آسیب ندیدن میلگردها، به کارگران نیز صدمه وارد نشود.

هنگام بریدن و خم کردن میلگردها، استفاده از میز آرماتوربندی موجب خم نشدن آرماتوربند روی زمین شده و فشار کمتری به کمر وارد می‌شود.

از آنجایی که هنگام آرماتوربندی فشار زیادی بر دست‌ها و کمر استادکار وارد می‌شود و در این کار احتمال صدمات ناشی از لغزیدن، سقوط از بلندی و نظایر آن وجود دارد.

لذا برای کاهش صدمات ناشی از حوادث، رعایت موارد زیر مفید خواهد بود:

• استفاده از وسایل حفاظتی فردی برای کار در بلندی، جوشکاری و برشکاری ضروری است.
• هنگام راه رفتن بر روی قالب‌های آغشته به روغن نباید از کفش‌های با کف لغزنده و یا چرمی استفاده شود.
• در صورتی که تردد کارگران از شبکه‌ی میلگرد ضروری باشد باید با قرار دادن تعدادی تخته یا صفحه فولادی شطرنجی روی میلگردها گذرگاهی به وجود آورد تا احتمال لغزیدن و سقوط کارگران کاهش یابد و ضمناً آسیبی به شبکه آرماتور وارد نشود.
• میلگردهای انتظار و امثال آن که از بتن بیرون زده‌اند در صورت سقوط کارگران به خصوص از بلندی، می‌توانند موجب صدمات بسیار شدید شوند.

به همین دلیل پوشاندن آنها با تخته و یا وسیله‌ی مناسب دیگر ضروری است.

به کمک‌هایی که در هنگام بروز حادثه برای بیمار توسط افراد غیر پزشک انجام می‌شود کمک‌های اولیه گویند.

این عمل باعث تسکین درد و اضطراب بیمار شده و یا عواملی را که ممکن است باعث مرگ بیمار شود را کاهش می‌دهد تا بیمار موردنظر به درمانگاه یا بیمارستان برسد.

شخصی که این کار را انجام می‌دهد نیاز به داشتن اطلاعات و آگاهی‌های پزشکی و پرستاری نداشته و با آموختن کمک‌های اولیه می‌تواند این کار را انجام دهد.

اهداف کمک‌های اولیه عبارت‌اند از:

نجات و زنده نگهداشتن شخص مصدوم یا بیمار.

جلوگیری از شدت درد و عارضه.

کمک به بهبود حال بیمار و یا انتقال او به مراکز درمانی و پزشکی.

رعایت بهداشت هنگام کمک، بسیار مهم است زیرا عدم رعایت آن خطر عفونت زخم و مسموم شدن خون را در بر دارد.

از دادن هر نوع دارو، مایعات یا مواد غذایی به بیمار بیهوش باید خودداری نموده و سیگار و دندون مصنوعی و… را اگر در دهان داشته باشد خارج نمود.

همچنین دقت نمایید زبان شخص بیمار در جلوی دهان او قرار نگیرد و راه تنفس او را مسدود نکند.

در صورتی که بیمار نیاز به حمل اضطراری و فوری داشته باشد باید با دقت به انجام پانسمان یا بانداژ در حد کمک‌های اولیه مبادرت نمود.

از وسایل مورد نیاز اولیه در یک کارگاه می‌توان موارد زیر را نام برد:

نوار چسب، چسب زخم، گاز استریل برای پانسمان زخم، تنزیب (گاز) سوختگی، پنبه هیدروفیل، باند نوارکش‌دار، نوار شریان بند پلاستیکی، پارچه‌های کتانی سه گوش، تخته شکسته‌بندی یا آتل‌بندی، پنس و قیچی و داروهای مورد نیاز ضدعفونی کننده (بتادین، آب اکسیژنه، آمونیاک و قرص مسکن).

 

• شکستگی – دررفتگی:

شکستگی و دررفتگی استخوان به سبب ضربه یا سقوط عارض می‌شود و علایم آن درد، تورم، حرکات غیرعادی و تغییر شکل عضو شسکته می‌باشد.

اگر استخوان از گوشت و پوست بیرون بزند شکستگی باز یا مرکب نام دارد و همراه با خونریزی است.

اگر استخوان از پوست بیرون نزند شکستگی بسته یا ساده نام دارد.

اگر شکستگی باز یا مرکب باشد کمک‌کننده می‌بایست اطراف زخم را تمیز و آن را با ملایمت پانسمان کند و سپس آن را با تخته شکسته‌بندی ثابت نگهداشته و مصدوم به بیمارستان منتقل می‌شود.

برای ثابت نگهداشتن شکستگی می‌توان از وسایلی مانند پتوی لوله شده، تکه تخته و مقوای ضخیم و… استفاده نمود.

صاف کردن و جا انداختن استخوان شکسته و یا در رفته به عهده پزشک متخصص بوده و افراد غیر پزشک از انجام آن جدا پرهیز نمایند.

• بریدگی:

بریدگی به سبب برخورد یک جسم برنده مانند شیشه، میخ و… به وجود آمده و باعث زخم می‌شود.

بریدگی‌ها معمولاً با خونریزی همراه است که می‌بایست سریعاً جلوی خونریزی را گرفت.

به این ترتیب که یک تنزیب (گاز) روی محل بریدگی قرار گرفته و با دست محکم روی تنزیب فشار داده می‌شود تا خون بند آید.

سپس بدون نیاز به شستشو محل زخم با آب، مقداری ماده ضدعفونی کننده به زخم مالیده می‌شود.

حال با گاز استریل و لایه‌ای پنبه آن را پوشانده و با باند پیچیده می‌شود.

• جسم خارجی در چشم:

اجسام خارجی با اندازه‌ها و جنس‌های مختلف می‌توانند وارد چشم شوند و در برخی مواقع می‌توان آنها را روی قرنیه و یا در زیر پلک فوقانی مشاهده نمود.

اگر جسم خارجی با جریان اشک از چشم خارج نشد می‌توان جسم خارجی را به وسیله شستشو ملایم با آب در حالی که چشم‌ها کاملاً باز هستند خارج نمود.

در صورتی که جسم خارجی در سطح زیرین پلک قرار گرفت می‌توان آن را با یک دستمال مرطوب و تمیز درآورد.

اگر در اثر ضربه به چشم، پارگی پلک به وجود آمده باشد کمک کننده می‌بایست ترجیحاً هر دو چشم را با یک پانسمان ملایم و بدون فشار بپوشاند و مصدوم را سریعاً به پزشک برساند.

اگر جسمی به داخل قرنیه فرو رفته باشد (مثلاً تکه سیم) شخص کمک‌کننده نباید به هیچ وجه در صدد خارج کردن جسم از قرنیه باشد.

• برق گرفتگی:

اگر شخص دچار برق گرفتگی شود ابتدا باید جریان برق را قطع نمود و سپس اقدام به جدا کردن مصدوم از برق کرد.

اگر امکان قطع جریان برق نبود کمک‌کننده باید یک دستکش لاستیکی به دست کند و در صورت نبودن دستکش لاستیکی مقداری پارچه خشک به دور دست خود پیچانده و خود را عایق کند و سپس با یک چوب خشک، سیم برق را از بدن شخص جدا نماید.

کمک‌کننده بهتر است هنگام انجام دادن این کارها روی یک تکه لاستیک، شیشه، چوب و یا هر جسم عایق دیگر بایستد.

اگر مصدوم دچار ایست قلبی شده باشد باید مصدوم را به جای مسطحی برده و به آن تنفس مصنوعی بدهند.

محل سوختگی‌های برق را باید با پانسمان خشک پوشانید.

• آفتاب‌زدگی:

نور آفتاب و تابیدن مستقیم آن روی سر و صورت شخص باعث آفتاب‌زدگی می‌شود.

از علائم آفتاب‌زدگی می‌توان سر گیجه، سر درد و بعد حالت بیهوشی را بر شمرد.

کمک‌کننده باید بیمار را به جای خنک در هوای آزاد ببرد.

سر او را بالا نگهداشته، یقه و دکمه‌های تنگ لباس‌هایش را باز کند.

کفش و جوراب‌های او را در آورده و آب سرد و خنک روی سر و سینه‌اش بپاشد.

• گرمازدگی و مضرات آن:

هنگامی که شخص در گرما فعالیت کند در بدن او حرارت ایجاد شده و بدن عرق تولید می‌کند، به این حالت که آب و نمک از غدد عرق ساز خارج شده و بر روی پوست بدن می‌آید.

از دست دادن نمک طعام، از اسید کلریدریک معده می‌کاهد.

بنابراین کاهش اسید معده خطر مبتلا شدن به عفونت‌های میکروبی روده را زیاد می‌نماید.

درجه حرارت اشخاصی که دچار گرمازدگی می‌شوند باید سریعاً پایین آورده شود.

به کار بردن حوله خیس و آب سرد بر روی تمام سطح بدن مناسب بوده و چون بدن نیاز به نمک طعام دارد، استفاده از محلول نمک طعام می‌تواند مفید باشد.

• سرمازدگی:

عامل سرما همراه با باد روی نسوج بدن به سرعت اثر گذاشته و بدن را دچار سرمازدگی می‌کند.

این عارضه ممکن است موضعی یا تمام بدن را فرا گیرد.

از عوامل این عارضه گرسنگی، خستگی، ضعف شدید یا خواب است.

اعضایی مثل گوش، بینی و انگشتان دست بیشتر در معرض سرمازدگی هستند.

کمک‌کننده باید ابتدا بدن شخص سرمازده را با لباس گرم بپوشاند و بعد از آن عضو سرما زده را با فشار ملایم دست به تدریج گرم نماید.

برای جلوگیری از سرمازدگی، پوشیدن لباس گرم و دستکش مناسب در حین کار و خوردن غذاهای مناسب و کالری‌زا پیشنهاد می‌شود.

• برق زدگی:

اگر بدن جوشکار در معرض اشعه ماورای بنفش حاصل از نور حرارت جوشکاری قرار بگیرد سرخ شده و پس از مدتی کوتاه سوزش شدیدی مانند سوختگی از اشعه آفتاب احساس می‌شود در این مواقع جوشکار باید از ماسک حفاظتی که تمام صورت را پوشانیده باشد و نیز شیشه آن تیره باشد استفاده کرد.

چنانچه در صورت سوختگی رخ دهد می‌توان از کرم پوستی بهره گرفت.

اگر چشم در اثر جوشکاری دچار درد و سوزش شد می‌توان از قطره‌های چشمی (نفازولین) استفاده کرد.

در صورت نبود قطره‌های چشمی مربوطه می‌توان از سیب زمینی پوست کنده و یخ برای کم کردن سوزش و درد چشم استفاده نمود.

• مسمومیت غذایی:

از نشانه‌های مسمومیت خوراکی می‌توان به دردهای شکمی، حالت تهوع، استفراغ، لکه‌های رنگی در داخل یا اطراف دهان، تنفس ضعیف، گردش خون ضعیف، خواب آلودگی و دردهای قولنجی یا انقباضی اشاره نمود.

تا قبل از رسیدن مسموم به پزشک، کمک‌کننده می‌بایست چند لیوان آب گرم که نمک طعام به آن اضافه شده باشد به مسموم خورانده و با فرو بردن انگشت در حلق و یا هر نوع تحریک مناسب دیگر، بیمار مسموم را وادار به استفراغ نماید تا مواد سمی سریعتر از معده خارج شوند.

باید مراقب بود که به هیچ وجه مواد استفراغی به داخل ریه‌ها نفوذ نکرده تا امکان خفگی رخ ندهد.