بسته به شغل و محلِ کارِ یک کارگر، ممکن است چندین قطعه مختلف حفاظتی برای او لازم باشند.

کلاه‌ محافظ یا کلاه‌ ایمنی (هلمت) از سر کارگران در برابر سقوط احتمالی اجسام محافظت می‌کنند. طراحی این کلاه‌ها می‌تواند بنابه ترجیح کارگر یا بسته به سمَت شغلی و وظایف کاری او متفاوت باشد. بعضی از آن‌ها دارای یک یراق داخلی (interior harness) یا نوارهای عرق‌گیر (sweatband) هستند.

عینک‌های ایمنی از ورود اجسام خارجی خطرناک به چشم کارگر جلوگیری می‌کنند. برای آن دسته از افرادی که باید با اشعه مادون قرمز (IR)، لوازم جوشکاری یا سایر نورهای شدید کار کنند یک کلاه ایمنی همراه با یک شیلد ایمنی یا یک عینک جوشکاری گزینه بهتری است.

قرارگیری در معرض سروصدای بالای 70 دسیبل که به‌مدت طولانی ادامه پیدا کند، می‌تواند باعث شروع آسیب‌شنوایی شود و هرگونه صدای بالای 120 دسیبل نیز قادر یه ایجاد آسیب آنی است. آن دسته از کارگرانی که در محیط‌های صنعتی در معرض سروصدای بلند قرار دارند باید از نوعی محافظ شنوایی استفاده کنند. توگوشی‌ها (Ear plug) و روگوشی‌ها (Earmuff) در ظرفیت‌ها و درجه‌بندی‌های مختلف عرضه می‌شوند، بنابراین مسئولین ایمنی باید آن‌ها را متناسب با این درجه‌بندی‌ها انتخاب کنند.

کارگرانی که در معرض استنشاق مواد خطرناک هستند باید همیشه ماسک بزنند. در صورتی‌که کارگران به‌طور مداوم در معرض دود یا بخارهای مضر باشند باید از ماسک تنفسی (رسپیراتور) استفاده کنند.

کفش‌های ایمنی تنوع زیادی دارند و بسته به نیاز کارگران متفاوت هستند. کارگران صنعتی باید برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی پاها از کفش‌های مجهز به محافظ فولادی انگشتان (پنجه پا) استفاده کنند. کارکنان شاغل در مکان‌های لیز باید کفش‌هایی با کف مقاوم در برابر لغزش بپوشند.

دستکش‌ یکی از بخش‌های اساسی و ضروری تجهیزات حفاظت فردی (PPE) هستند، زیرا می‌توانند در برابر حرارت، مواد شیمیایی یا بریدگی _که همگی از جمله آسیب‌دیدگی‌های معمول دست‌ها هستند_ محافظت به‌عمل آورند. ضخامت دستکش‌ها و مواد سازندۀ آن‌ها باید متناسب با وظایف شغلی فرد باشند تا به‌خوبی از او محافظت کنند.

به‌طور معمول در لباس‌های ایمنی از رنگ‌های روشن و براق، به‌جهت رؤیت‌پذیری بالای آن‌ها، استفاده می‌شود. جلیقه‌های ایمنی و شلوارهایی که نوارهای منعکس‌کنندۀ نور دارند نیز در همین دسته قرار می‌گیرند.