سيستم اعلام حريق

کد کالا: سيستم اعلام حريق

سيستم اعلام حريق، به مجموعه‌اي از قطعات الکترونيکي گفته مي‌شود که وظيفه آشکارسازي حريق در اماکن مختلف را بر عهده دارد.

انواع سيستم‌هاي اعلام حريق

سيستم‌هاي اعلام حريق به دو گروه خودکار و دستي تقسيم مي‌شوند. در سيستم‌هاي دستي، شستي اعلام حريق، تنها منبع تشخيص حريق است. درواقع کار تشخيص حريق در اينگونه سيستم‌ها فقط به انسان سپرده شده‌است و در مکان‌هايي که انسان حضور ندارد، کاربردي ندارند. بر خلاف اينگونه سيستم‌ها، سيستم‌هاي اعلام حريق خودکار، وابستگي کمتري به تشخيص انسان دارند. سيستم‌هاي خودکار، به دو گروه آدرس‌پذير، و غير آدرس‌پذير تفکيک مي‌شوند. در سيستم آدرس‌پذير، علاوه بر اعلام حريق، محل دقيق وقوع آن نيز مشخص مي‌شود.

اجزاي تشکيل دهنده سيستم‌هاي اعلام حريق

سيستم‌هاي اعلام حريق خودکار قديمي، معمولا از يک حسگر يا آشکارساز که خود متصل به خروجي صوتي بود، تشکيل شده بودند. ولي اين سيستم‌ها در سال‌هاي اخير، ديگر مورد استفاده قرار نمي‌گيرند. سيستم‌هاي جديدتر معمولا از تعدادي شستي اعلام حريق و تعدادي حسگر يا آشکارساز (Detector)، يک سيستم پردازش مرکزي و تعدادي خروجي تشکيل مي‌شوند.

حسگرها

حسگرهاي اعلام حريق، (بسته به اينکه به کدام مشخصه آتش حساس باشند) در گروه‌هاي حسگرهاي دود، حسگرهاي حرارت حسگر منو اکسيد کربن، حسگر شعله و حسگرهاي ترکيبي جاي دارند.

حسگرهاي دود کار تشخيص دود در محل را برعهده دارند. اين حسگرها معمولا در دو گروه حسگر نوري و حسگر يونيزاسيون جاي مي‌گيرند. حسگرهاي نوري با ارسال علايم نوري به يک گيرنده (که در داخل خود حسگر مسقر است) ميزان تغيير و کاهش نور رسيده را اندازه گيري مي‌کنند و اگر تغيير آشکاري در ميزان نور دريافتي مشاهده کنند، آن را به حريق تعبير مي‌کنند. حسگرهاي يونيزاسيون، شامل دو صفحه نزديک به هم (الکترودها) هستند و از هواي محيط به عنوان الکتروليت استفاده مي‌کنند. چنانچه تغيير ناگهاني در غلظت هواي محيط روي دهد، حسگر آن را به حريق تعبير مي‌کند. حسگرهاي يونيزاسيون، حاوي مقادير کمي مواد راديواکتيو بوده (براي يونيزه کردن ذرات موجود در هواي اطراف الکترودها)و براي همين عمر دائمي ندارند.

حسگرهاي حرارت، کار تشخيص حرارت در محل را بر عهده دارند. روش کار اين حسگرها کاملا مشابه ترموکوپل يخچال‌هاي خانگي است. اين حسگرها در داخل خود دو صفحه از مواد متفاوت و چسبيده به هم دارند که با گرم شدن و يا سرد شدن، جهت خم شدن صفحه ترکيبي تغيير مي‌کند و باعث اتصال جريان مي‌شود. انواع جديدتر اين حسگرها داراي ترمومتر بوده و به تغييرات درجه حرارت حساس مي‌باشد.

حسگرهاي ترکيبي، حسگرهايي هستند که از ترکيب يک حسگر دود و يک حسگر حرارت بوجود آمده‌اند و مي‌توان خروجي آنها را بسته به حساسيت محل و تعداد اعلام‌هاي اشتباه بر روي و/يا تنظيم نمود. روشن است که در حالت «يا» تعداد اعلام‌هاي اشتباه بيشتر بوده و در حالت «و» اعلام با تاخير بيشتري صورت مي‌گيرد.

سيستم‌مرکزي

سيستم مرکزي، يک سامانه تشخيص حريق است. در اين سامانه اعلام‌هاي حسگرها تجزيه و تحليل شده و براي اعلام حريق يا در حالت‌هاي مشکوک، اعلام نياز به بازبيني انسان تصميم گيري مي‌شود. اين سيستم‌ها اغلب يه صفحه کليد براي ورود فرامين توسط انسان و مانيتور براي مشاهده فرامين مجهز هستند. اين سيستم‌ها امروزه يه رايانه متصل شده و از طريق نرم‌افزار مخصوص خود، برنامه را دريافت مي‌کنند. يکي ديگر از وظايف اين سيستم‌ها انتخاب نوع خروجي (آژير خطر عمومي، آژير خطر در جاهاي خاص، تماس با مرکز آتش نشاني و ساير خروجي‌ها) است.

خروجي‌ها

خروجي سيستم‌هاي اعلام حريق، بسته به محل وقوع يا نوع حريق ايجاد شده، مي‌تواند شامل موارد مختلفي باشد. تماس خودکار با آتش نشاني محلي، روشن نمودن تابلوهاي خروج اضطراري، فعال سازي سيستم اطفاي حريق خودکار، به صدا درآوردن آژيرهاي خطر، قفل کردن يا از حالت قفل خارج کردن دربهاي محل‌هاي مختلف (مانند در خروجي‌هاي اضطراري) همگي از مواردي است که مي‌تواند بسته به تصميم سيستم انجام شود.

سيم کشي

دو روش کلي براي سيم کشي سيستم‌هاي اعلام حريق وجود دارد. روش حلقه‌اي (Loop) يا روش ستاره‌اي. در قديم که سيستم‌هاي آدرس‌پذير وجود نداشتند، اغلب از روش حلقه‌اي استفاده مي‌شد. در اين روش، حسگرها برروي يک حلقه مستقر بودند و اين حلقه، از اتاقي به اتاق ديگر، و از حسگري به حسگر ديگر مي‌رسيد. بعدها، تصميم بر اين شد که هرگروه از حسگرها که مربوط به محلي خاص در ساختمان هستند، با رشته سيم مجزايي به سيستم مرکزي متصل باشند تا بتوان تشخيص داد که حريق دقيقا در کدام محل رخ داده‌است.

با پيشرفت فن‌آوري، سيستم سيم کشي مجددا به حالت حلقه‌اي بازگشته‌است. به اين مفهوم که جريان تغذيه توسط دو رشته سيم و جريان اطلاعات توسط دو رشته ديگر با سيستم مرکزي مي‌رسد. براي هر حسگر کد مخصوصي اختصاص داده شده‌است و سيستم بدون نياز به سيم کشي مجزا براي هر حسگر، آن حسگر و محل قرار گيري آنرا به خوبي (از روي کد مخصوصش) مي‌شناسد. ارسال کدها و اطلاعات بين حسگرها و سيستم مرکزي در هر ثانيه چندين بار صورت مي‌گيرد و حسگر حتي نياز خود به سرويس و تعمير را نيز به سيستم مرکزي اعلام مي‌نمايد.